نفـسی تازه شد از عـطـر خـدایی آری            شد عـطا باز به ما فـیض گـدایی آری
شد نـصیب دل غـمـدیـده صفـایی آری            شد غزلخوان همه عـالم به نوایی آری

شعر، الهـام ز سـرچـشمۀ سرمد دارد
تا که بر دل هـمه دم نـور محـمد دارد
باز مـاه رجـب از نـور مـنـوّر گـشـته            به شـمـیـم قـدم دوست مـعـطـر گـشـته
چـشم در راه نـبـی دیـدۀ حـیـدر گـشته            گو خـدیجه، که عـزیز تو پیـمبر گشته
شد پیمبر به همه آنکه خدای کرم است
شد پدر بر همه آنکس که یتیم حرم است
آمد از غـار پـیـمبر نـفـسـش قـرآن شد            قبلۀ کعـبه شد و بر تن کـعـبه جان شد
جان جانان شد و جانش به ره جانان شد            بعد از آن عشق به احمد محک ایمان شد
اولین مـرد عـلـی بـود مـسلـمانـش شد
و خـدیـجـه که زنِ اول مــیـدانـش شـد
شب مبعث شده احوال خوشی دارم من            همچو مجنون پی هر کوچه و بازارم من
گاه مـجـنـون شـدۀ احـمـد مخـتـارم من            گـاه در تـاب و تب حـیـدر کـرارم من
فاش گویم که به دل هست دو صد شور و شعف
می‌پرد مرغ دل از مکه به ایوان نجف
گرچه امشب همه جا نور خدای ازلی‌ست            گرچه احمد همه آیات خداوند جلی‌ست
نکته‌ای هست که در گفتن آن شکی نیست            نمک سفره احمد همه دم نام عـلی‌ست
همه جا یار نـبی حـضرت حـیدر بوده
و عـلـی بـود کـه دلـدار پـیـمـبـر بـوده
و عـلی بود که در جای پیمـبر خوابید            و علی بود که جز روی خدا هیچ ندید
و عـلی بود که دل از هـمۀ خلق بـرید            و عـلی بود که انگـشـتریش را بخـشید
نیست بالای دو دستان علی دیگر دست
مدح حیدر چه کنم تا که خدا مداح است
مدح حـیـدر بـشنـو روی خـدا دارد او            فـاطـمه مـحـور اصحاب کـسا دارد او
چو حسن شیر جمل شاه عـطا دارد او            چـو حـسـیـن پـادشـه کـربـبـلا دارد او
زینـبی مردتر از هر چه پسر دارد او
شیر مردی چو ابوالفضل قمر دارد او